Category: ลูกทุกวัย

เด็กเล็กเป็นวัยที่ยังดูแลตัวเองไม่ได้ ขาดความระมัดระวังและไม่รู้ถึงภัยอันตรายจากของใช้ต่าง ๆ ภายในบ้าน จึงเป็นเรื่องจำเป็นที่ผู้ใหญ่ในทุกครอบครัวต้องสอดส่องดูแล เพื่อป้องกันอุบัติเหตุหรือเหตุการณ์ร้ายแรงต่าง ๆ จากของใช้ทั่วไปในบ้าน ดังนี้

1. หมอนและผ้าห่ม
เด็ก ๆ ที่มีพี่น้อง มักเล่นเกมส์กันจากของเล่นบนที่นอน เช่น เล่นผีหลอก โดยเอาผ้าห่มคลุมโปง หรือเอาหมอนมาตีกัน แล้วเกิดอุบัติเหตุตามมา เช่น เกิดการสะดุดผ้าแล้วหกล้ม หรือหมอนตีถูกดวงตาทำให้ตาอักเสบได้

2. เก้าอี้
เก้าอี้ทุกชนิดเป็นจุดสำคัญที่ผู้ใหญ่ต้องระวัง เพราะหากเป็นเก้าอี้ไม้ เด็กอาจเดินหรือวิ่งชนสะดุดขาเก้าอี้ และอาจทำให้เก้าอี้ล้มมาทับตัวเองได้ หากเป็นเก้าอี้พลาสติกก็ต้องระวังเด็กปีนขึ้นไปนั่ง แล้วจุดศูนย์ถ่วงไม่ดี ก็ล้มเทลงมาได้ทั้งเด็กทั้งเก้าอี้ อาจทำให้หัวแตกได้

3. กะละมังและถังใส่น้ำ
เคยมีข่าวหลายครั้งว่าเด็กเล็ก ๆ จมน้ำในถังหรือกะละมัง ทั้งที่มีน้ำอยู่ไม่มาก แต่เด็กไม่สามารถพยุงตัวเองขึ้นมานั่งได้ง่าย ๆ โดยเฉพาะหากเพิ่งหัดคลานหรืออยู่ในระยะตั้งไข่ ทุกครอบครัวจึงต้องเก็บภาชนะเหล่านี้ในที่ปลอดภัย ไม่ให้เด็กไปเล่นใกล้ ๆ โดยเด็ดขาด

4. ช่องเสียบปลั๊กไฟ
ธรรมชาติของเด็กยังอยู่ในวัยอยากรู้อยากเห็น จึงชอบเอานิ้วไปแหย่ปลั๊กไฟด้วยความสงสัย โดยไม่รู้ว่ามีกระแสไฟฟ้าที่ทำให้ไฟดูดถึงขั้นเสียชีวิตได้ คุณพ่อคุณแม่จึงควรเอาเทปหนามาปิดบริเวณช่องเสียบปลั๊กไฟที่อยู่ในระดับต่ำ หรือติดฝาครอบที่เปิดยากสำหรับเด็ก จะป้องกันเหตุการณ์ร้ายแรงจากไฟดูดได้

5. น้ำยาทำความสะอาด
น้ำยาล้างจาน น้ำยาซักผ้า และน้ำยาล้างห้องน้ำมีสารซักฟอกชะล้างคราบสกปรกที่อันตรายต่อเด็กเล็กอย่างมาก จึงควรเก็บไว้ในตู้ที่มิดชิด ปิดฝาขวดหรือมัดถุงให้เรียบร้อยหลายชั้น ไม่ให้เด็กคว้ามาเอาเข้าปากได้

6. พัดลม
พัดลมตั้งพื้นเป็นของใช้ที่มีทุกบ้าน เป็นอีกจุดเสี่ยงที่ต้องระวังเพราะเด็ก ๆ มักสงสัยเวลาใบพัดหมุนว่า ทำไมถึงทำให้ลมเย็นได้ และอยากเอานิ้วจิ้มไปในตัวพัดลม ทำให้นิ้วถูกใบพัดบาดได้ แนะนำว่าควรใช้พัดลมแบบติดผนังหรือใช้พัดลมรุ่นใหม่แบบวงแหวนไม่มีใบพัดแทนจะดีกว่า

ครอบครัวที่มีลูกหลานวัยเล็ก จำเป็นต้องช่างสังเกตและระแวดระวังสิ่งต่าง ๆ เพื่อป้องกันอุบัติเหตุที่อาจเกิดได้ทุกเมื่อ ควรถือคติว่า กันไว้ดีกว่าแก้ ไม่ควรประมาทว่าเป็นของใช้ทั่วไปที่เคยชินกับการใช้งาน เพราะทุกอย่างรอบตัวในสายตาเด็กเล็กล้วนดูแปลกตาและเป็นของเล่นใหม่สำหรับพวกเขาเสมอ

เด็กก็เปรียบเสมือนผ้าขาว ที่พ่อแม่นั้นแต่งแต้มสีสันลงไปโดยผ่านการเลี้ยงดู ซึ่งหลายครั้งที่พ่อแม่ก็เลี้ยงลูกตามประสบการณ์ของตัวเอง ส่วนใหญ่จะเลี้ยงโดยยึดเอาความคาดหวังของตัวเองเป็นหลัก โดยธรรมชาติของพ่อแม่นั้น ย่อมต้องการให้ลูกเติบโตมาอย่างดีที่สุด เป็นคนดี ประสบความสำเร็จในชีวิต เราจึงใส่ทุกสิ่ง สอนทุกอย่างที่เราคิดว่าลูกของเราจำเป็นต้องใช้ให้กับลูก โดยที่หลายครั้งเราก็ลืมคิดไปว่า เรากับลูกนั้นไม่ได้เหมือนกัน 100% ดังนั้นแล้วการเลี้ยงลูกจึงถือว่าเป็นเรื่องที่พ่อแม่ทุกคนควรเอาใจใส่ และให้ความสำคัญอย่างมากเลยทีเดียว

เชื่อว่าพ่อแม่ทุกคนย่อมต้องการเป็นพ่อแม่ที่ดีกันทั้งนั้น และหวังดีกับลูกที่สุด แต่บางพฤติกรรมหรือบางการกระทำที่ไม่ได้ไตร่ตรองหรือเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์นั่นเองที่ทำให้ส่งผลต่อความรู้สึกของลูก โปรดจำไว้ว่าความรู้สึกของลูกคุณนั้นสำคัญที่สุด ในทางจิตวิทยาได้กล่าวไว้ว่าจิตใต้สำนึกของคนเรานั้นจะเปิดรับรู้ได้ดีตอนที่เราอายุ 7 ขวบ สิ่งที่พ่อแม่ไม่ควรทำนั้น มีดังต่อไปนี้

1.การตามใจลูกมากเกินไป

หากพ่อแม่ตามใจลูกมากเกินไปจะทำให้ลูกติดนิสัยได้และไม่รู้จักที่จะอดทน รอคอยและไม่รู้จักที่จะเสียสละแบ่งปันกับผู้อื่น ดังนั้นจงหัดที่จะให้ลูกได้รอคอยและควรให้ความหมายด้วยว่าให้รอคอยไปเพื่ออะไรและภายหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ลูกจะได้เรียนรู้อะไรจากสิ่งนี้

2.การปิดกั้นความคิดสร้างสรรค์ของลูก

การที่เด็กจะมีสิทธิเสรีภาพและรู้สึกเป็นอิสระได้นั้นคือการได้มีพื้นที่ได้แสดงความคิดสร้างสรรค์ หากเด็กถูกจำกัดความคิดสร้างสรรค์มากเกินไปจะทำให้เด็กไม่กล้าแสดงออก ไม่มีจินตนาการ ไม่เป็นตัวของตัวเองและไม่กล้าที่จะแสดงความคิดเห็นใด ๆ

3.การให้รางวัลเฉพาะเวลาที่ลูกทำสิ่งดี ๆ แต่ดุด่าและทำร้ายเวลาลูกทำผิด

การที่ลูกทำดีนั้นเป็นสิ่งที่พ่อแม่ควรให้การชื่นชมยกย่องและพ่อแม่ควรให้เหตุผลไปด้วยว่า แม้ว่าลูกจะทำถูกหรือผิดพ่อกับแม่ก็รักลูกอยู่ดี พร้อมจะให้อภัยและอยู่ข้างลูกเสมอแต่เมื่อลูกทำผิดลูกต้องได้รับการเรียนรู้ว่าสิ่งนั้นจะส่งผลอย่างไรและลูกไม่ควรทำอีก บางครั้งสิ่งนั้นอาจส่งผลกระทบต่อคนอื่นได้

สิ่งที่พ่อแม่ควรทำคือ ให้ความสำคัญกับลูกมาก ๆ ไม่ใช่การดุด่าว่ากล่าว แต่เป็นการรับฟังให้มากขึ้นเพราะการเป็นผู้ฟังที่ดีนั่นคือ สิ่งที่ดีที่สุดแล้วที่พ่อแม่ควรให้กับลูก จะทำให้ลูกเกิดความเชื่อใจ ไว้ใจ กล้าที่จะบอกเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้พ่อกับแม่ฟัง ทุกครั้งที่มีปัญหาลูกจะนึกถึงพ่อกับแม่ก่อนเสมอ ที่สำคัญคือการยอมรับและเข้าใจในสิ่งที่เค้าเป็น ไม่ว่าลูกจะชอบอะไรหรืออยากทำอะไรก็ควรส่งเสริม ให้กำลังใจและคอยสนับสนุนพวกเขา จะทำให้ลูกของเรามีกำลังใจและมั่นใจในตัวเอง